Ποια είναι όμως η ευθύνη του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος απέναντι στην ολοκλήρωση των άθλιων και μεθοδευμένων με χειρουργική ακρίβεια σχεδίων από την πλευρά των κυβερνώντων, για τη διάλυση κάθε μορφής αντίστασης;
Ο «Συνδικαλισμός» είναι δράση των εργαζομένων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, όμως κάθε άλλο παρά αυτό συνέβαινε τα τελευταία χρόνια και δυστυχώς κορυφώνεται στις μέρες μας.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, που έχουν σκοπό τη διαφύλαξη και προαγωγή των εργασιακών, οικονομικών, ασφαλιστικών, κοινωνικών και συνδικαλιστικών συμφερόντων των εργαζομένων μελών τους, κάθε άλλο παρά αυτό έπραξαν σε μέγιστο βαθμό, τις τελευταίες δεκαετίες.
Οι αυξήσεις και τα συντεχνιακά «προνόμια» που δόθηκαν κατά καιρούς, ήταν στάχτη στα μάτια, για την αποδόμηση του κράτους δικαίου, της κοινωνικής ασφάλισης και εν τέλει της λεηλασίας κάθε δικαιώματος, στο όνομα του κέρδους και των «αγορών».
«Αρχισυνδικαλιστές» έγιναν βουλευτές και υπουργοί, εκφράζοντας θέσεις εκ διαμέτρου αντίθετες με τα συμφέροντα των εργαζομένων και λαμβάνοντας αποφάσεις-ταφόπλακες για μεγάλα ζητήματα, τα οποία υποτίθεται ότι πάλευαν κάποτε να λύσουν.
Λεηλατήθηκαν τότε περιουσίες ασφαλιστικών ταμείων και εισφορές με «αίμα» των εργαζόμενων, διαλύθηκαν υγιέστατα και εύρωστα ταμεία όπως το ΝΑΤ, αλλά και πρότυπα ασφαλιστικά ταμεία χωρίς κρατική συμμετοχή, όπως το ταμείο της ΔΕΗ ως το 1999, χωρίς «ν’ ανοίξει μύτη».
Η ενασχόληση με το συνδικαλισμό έφτασε να έχει, εν πολλοίς, ταπεινά κίνητρα και ελατήρια, από απλές συνδικαλιστικές διευκολύνσεις και άδειες, έως οικονομικές απολαβές πάνω και κάτω από τραπέζια.
Ακούσαμε και διαβάσαμε για εκπαιδευτικά ταξίδια με… καμήλες, φαγοπότια και υπέρογκα τιμολόγια, βιώσαμε το συνδικαλισμό των «κλειστών γραφείων», όπου κάποιοι προαποφάσιζαν για μας χωρίς εμάς, «συμμετείχαμε» σε απεργίες για τα μάτια του κόσμου, σε «One Man Show» για τη λεζάντα στις εφημερίδες, τα βίντεο και τα links στα κεντρικά δελτία ειδήσεων, χωρίς όμως κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα για τους εργαζόμενους.
Κι όλα αυτά για να κερδίσει χρόνο το «σύστημα», ώστε να αποδομήσει έτι περαιτέρω τη συνοχή στις τάξεις των εργαζόμενων και να φέρει σε αντιπαράθεση τις υγιείς δυνάμεις της Ελληνικής κοινωνίας, με τα γνωστά πλέον σε όλους μας, αποτελέσματα.
Δεν είδαμε όμως αληθινούς αγώνες, με παλμό, δύναμη και διάρκεια, που θα έφερναν ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία προ των ευθυνών της, απέναντι στο μέλλον της χώρας, το αύριο των νέων και την αληθινή αναγέννηση της Ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας.
Φτάσαμε λοιπόν στο «σημείο μηδέν» για το ρόλο, τη συνοχή, τη συνέχεια και το λόγο ύπαρξης του Συνδικαλιστικού κινήματος, σε μια εποχή που απαιτεί και χρειάζεται μόνο την αλήθεια και την ειλικρίνεια, τον αγώνα και την προσφορά, την ανιδιοτέλεια και το ρομαντισμό.
Ένα Συνδικαλιστικό κίνημα που σήμερα δεν έχει να προσφέρει αναγνώριση και οφίκια αλλά επικρίσεις, δικαιολογημένα άλλωστε, για το κατάντημα των τελευταίων ετών, για το τέλμα και την απραξία.
Όποιος λοιπόν δεν είναι σε θέση να αντέξει την κριτική πρέπει, εντίμως και αξιοπρεπώς να αποχωρήσει, όπως και όλοι όσοι έκαναν πια τον κύκλο τους, χρόνια ολόκληρα, αφήνοντας χώρο σε νέους ανθρώπους, που έχουν όραμα κι ελπίδα, ιδέες και προτάσεις, αλλά και κάποιους που αγαπούν την προσφορά και τον αγώνα.
Είμαστε πλέον στην «ώρα μηδέν» όχι μόνο για το εργατικό κίνημα και τους εργαζόμενους, αλλά για ολόκληρη την κοινωνία και την ανθρωπότητα, κι έχουμε χρέος να επιτελέσουμε όλοι μας, άλλοι αγωνιζόμενοι στην πρώτη γραμμή κι άλλοι αφήνοντας χώρο στο νέο και το άφθαρτο.
Αρκετά συμβιβαστήκαμε όλοι με το παρελθόν μας, ας αντιμετωπίσουμε με δύναμη, ελπίδα και αισιοδοξία το μέλλον, κάνοντας πράξη το στίχο του Καβάφη: «Κι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θες, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις».
Δημήτρης Β. Καρέλης
Γενικός Γραμματέας
Πανελλαδικού Συλλόγου Καταμετρητών Δ.Ε.Η.
